Ο κυριότερος εκπρόσωπος του tartan nior γράφει για το πρώτο του βιβλίο. του Γιώργου Θεοχάρη Ο Ίαν Ράνκιν (Ian Rankin – γεν. 28/4/1960), ένας συγγραφέας ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, είναι ο πιο μεταφρασμένος και βραβευμένος εκπρόσωπος της σκοτσέζικης σχολής που έχει γίνει γνωστή ως «tartan noir». Ο όρος αυτός άρχισε να καθιερώνεται όταν … Συνεχίστε να διαβάζετε Ian Rankin.
Πιστοί στο ραντεβού μας και φέτος, νωρίτερα από κάθε άλλη χρονιά. Ο Κίμελ όπως πάντα διασκεδαστικός, η τελετή κύλησε ομαλά - μου είχε λείψει αυτό. Οι παρουσίες στη σκηνή εντυπωσιακές (όχι πάντα για καλό λόγο), το In Memoriam άκρως συγκινητικό με τους Μποτσέλι πατέρα και γιο ζωντανά στη σκηνή. Όπως ήταν αναμενόμενο "σάρωσε" ο Οπενχάιμερ … Συνεχίστε να διαβάζετε And the Oscar goes to… (2024 edition).
Περίπου "επιστροφή στην κανονικότητα" ήταν φέτος. Περίπου, γιατί ούτε οι ταινίες ήταν όπως παλιά, ούτε η τελετή είχε τον ρυθμό και τη λάμψη που είχε τον περασμένο αιώνα. Ο Κίμελ είναι καλός, αλλά μου φάνηκε κι αυτός κουρασμένος. Έκανε διάφορα "αστεία" και δεν παρέλειψε να αναφέρει το περσινό φιάσκο με το χαστούκι. Κατά τα άλλα, … Συνεχίστε να διαβάζετε And the Oscar goes to… (2023 edition).
Χρόνια τώρα διαβάζουμε α-νοησίες και δεν λέμε κουβέντα. Έτσι, η ανοχή από τη μεριά ημών, των αναγνωστών, εκλαμβάνεται ως κριτική αδυναμία. Δεν είναι! Κάποιοι από εμάς ξέρουμε πολύ καλά τι διαβάζουμε. Αν δεν μιλάμε, είναι επειδή δεν θέλουμε να ανακατευτούμε με τα πίτουρα. Εντούτοις, το Κακό τείνει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ανέκαθεν γράφονταν α-νοησίες, αλλά το χάλι έχει παραγίνει. (Γι’ αυτό ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό και το Διαδίκτυο και το texting, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία.) Δεν πρέπει κάτι να κάνουμε επιτέλους; Ε, από τη μεριά μου έκανα αυτό που μου αναλογεί, ανεξαρτήτως κόστους.
της Νατάσσας Συλλιγνάκη Στα 25 περίπου χρόνια που παρακολουθώ τις οσκαρικές απονομές live, τέτοια εμπειρία δεν είχα ξανά. Να είναι η τελετή στη μέρα των γενεθλίων μου, να είναι τέλος Απρίλη, να είναι έτσι παράξενη. Αλλά κι η χρονιά παράξενη ήταν. Οι ταινίες λίγες -κι αυτές στις οθόνες των σπιτιών μας- κι οι καλές ταινίες … Συνεχίστε να διαβάζετε And the Oscar goes to… (2021 edition).
Με αφορμή την υποψηφιότητα του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ και του Γιώργου Λαμπρινού, μια αναδρομή στις ελληνικές «νίκες» στον θεσμό των Όσκαρ ως σήμερα.
Σαν σήμερα το 1960 πέθανε ο μεγάλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Βασίλης Λογοθετίδης. Τιμούμε τη μνήμη του προσπαθώντας να καταλάβουμε την τέχνη του μέσα από τον χαρακτήρα του και την τεχνική του μέσα από τις ταινίες του – τις 12 τις οποίες έπαιξε, αλλά και άλλες 12 στις οποίες θα μπορούσε να έχει παίξει —του Γιώργου Θεοχάρη.
Βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα (όχι ότι έφυγε και ποτέ από εκεί) η βία κατά των γυναικών. Ευκαιρία να αναδειχτεί μία μικρή αλλά όχι αμελητέα παράμετρος του θέματος: τα χαστούκια (κάποια, όχι όλα!) κατά γυναικών στον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο.
Οι γυναίκες (στις επιστήμες και στην κοινωνία γενικότερα) πρέπει ανά πάσα στιγμή να αποδεικνύουν ότι είναι «αντράκια». Αυτή η πρακτική δεν έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα επιτυχημένη. Είτε «αντράκια» είτε «γυναικούλες», εξακολουθούν να πέφτουν θύματα σεξισμού, υποτίμησης, διακρίσεων, λαθροχειριών, παρενοχλήσεων· εξακολουθούν να συναντούν δυσκολίες που τις εμποδίζουν να κάνουν αυτό που μπορούν. Και τι μπορούν να κάνουν; Προφανής η απάντηση, αλλά ας την δώσω καλού-κακού: τα πάντα!
Τι δουλειά έχουν οι γυναίκες στις επιστήμες; Μέχρι και τον 18ο αιώνα, (επισήμως) καμία. Από τον 19ο άρχισαν δειλά-δειλά να ασχολούνται δημοσίως, αλλά συναντούσαν μεγάλη αντίσταση μέσα στους ανδροκρατούμενους τομείς της γνώσης. Οι άντρες (γονείς, εκπαιδευτικοί, προϊστάμενοι) δεν έδειχναν καθόλου διατεθειμένοι να τους κάνουν χώρο· μάλλον το αντίθετο: τις απέτρεπαν, τις εμπόδιζαν, τις απέκλειαν· έκλεβαν τις ιδέες τους, τις ταπείνωναν με υποδεέστερες δουλειές, τις αγνοούσαν. Μια γυναίκα έπρεπε πρώτα να ξεπεράσει τον σκόπελο του (συνήθως αντιδραστικού) πατέρα-αφέντη. Στη συνέχεια, να σπουδάσει – περίπου στα κρυφά. Και στο τέλος να βρει μια ταπεινή δουλειά, σαν να της έκαναν και χάρη από πάνω που την εκμεταλλεύονταν.
Η μηχανή του λόγου 