Αφήγημα πονεμένο και συμπονετικό. Με πονόδοντο, σούπερ μάρκετ τις Κυριακές, 5G και ΚΟΡΩΝΑΙΟ, μάσκες και ντελίβερι. Μα, κυρίως, με αναμνήσεις από τα παιδικά (μας) χρόνια.
Κατηγορία: Όταν θυμάμαι χαίρομαι
Άγγελος Σικελιανός, «ο Εξάγγελος»
Ο σπουδαίος ποιητής μας Άγγελος Σικελιανός (Λευκάδα, 15 Μαρτίου 1884 - Αθήνα, 19 Ιουνίου 1951) με τα λόγια του στενού του φίλου Μενέλαου Λουντέμη.
Η εθνική μας απόδραση
από τη Βυζαντία Πυριόχου-Γκυ Το 1992 ήταν η χρονιά που ο Δημήτρης Μητροπάνος έκανε μια θριαμβευτική είσοδο στο σύγχρονο ελληνικό ζεϊμπέκικο. Μη με πιάσετε από τα μούτρα: γνωρίζω πως ήταν ήδη μεγάλο και σημαντικό όνομα, με κάτι παραπάνω από αξιόλογες συνεργασίες με συνθέτες και στιχουργούς, και πως η παρουσία του στη δισκογραφία μετρούσε χρόνο ήδη … Συνεχίστε να διαβάζετε Η εθνική μας απόδραση.
Το ταξίδι της επιστροφής
*από τη Νεφέλη Καλογεροπούλου ...είναι εμπειρία παράξενης υφής, έλεγε ένας στίχος σκαρωμένος από τον φίλο μου τον Γεράσιμο, που μου έχει σκαλώσει ως ατάκα εδώ και χρόνια κάθε που επιστρέφω και είναι πραγματικά μια εμπειρία παράξενης υφής: θες γιατί ταξιδεύω με ΚΤΕΛ μέσα στη νύχτα· θες γιατί ταξιδεύω με πλοίο, οποιαδήποτε στιγμή· θες γιατί ταξιδεύω … Συνεχίστε να διαβάζετε Το ταξίδι της επιστροφής.
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου…
Σχεδόν εκατό χρόνια πια από την αυτοκτονία του αγαπημένου μου Κ. Γ. Καρυωτάκη. Σαν «φόρο τιμής κι αγάπης», προσπάθησα να συγκεντρώσω όλα τα μελοποιημένα ποιήματά του. Κι είναι πολλά!
Μνήμη Μπούμπας Δημητροκάλλη
Δεν περιμένω “επετείους” για να θυμάμαι τους ανθρώπους που αγαπώ – τους κουβαλάω καθημερινά στη σκέψη και στις πράξεις μου, στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Μα είναι ευκαιρία να τους θυμίζω στους υπόλοιπους. Μόνο γι’ αυτό, “θυμάμαι” σήμερα, (τρία χρόνια μετά τον θάνατό της) τη μεγαλύτερή μου φίλη, την Μπούμπα Δημητροκάλλη.
«…ν’ αντιβογκήσει τ’ όνομά του η οικουμένη!»
Ο Κωστής Παλαμάς πέθανε στο σπίτι του στην Πλάκα, στις 27 Φεβρουαρίου του 1943, στις 3 τα ξημερώματα. Ήταν 84 χρονών και βαριά άρρωστος στα χρόνια της Κατοχής· λίγες μέρες νωρίτερα είχε για πάντα αποχαιρετήσει τη γυναίκα του, Μαρία Βάλβη. Η κηδεία του, την επόμενη μέρα, έμεινε ιστορική: μπροστά στους έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες άνθρωποι τον συνόδευσαν στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ο Μενέλαος Λουντέμης περιγράφει εκείνες τις στιγμές όπως τις έζησε.
«Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ»
Είναι “τυχερός”, κατά γενική ομολογία, ο Καββαδίας. Χωρίς την καταπληκτικά ταιριασμένη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου –και, σ' ένα βαθμό, του Γιάννη Σπανού και της Μαρίζας Κωχ που χρονικά προηγήθηκαν– ίσως σήμερα ελάχιστοι να τον θυμόντουσαν.
Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι Καλικάντζαροι
[Δεν είναι Χριστούγεννα, δεν έρχεται η Πρωτοχρονιά αν δεν τραγουδήσουμε δυνατά την «Αγέλαστη πολιτεία», χορεύοντας σαν καλικαντζαράκια!]
Η «Αγέλαστη Πολιτεία» μπορεί να είναι κάθε γκρίζα πόλη, με σκυθρωπούς κατοίκους που τρέχουν όλη μέρα, που δουλεύουν και δεν προσέχουν τίποτα γύρω τους.
Ρόζα Εσκενάζυ: χορεύτρια, τραγουδίστρια, Ντίβα.
Όλα τα παιδιά στη γειτονιά την ξέραμε, την κυρία Ρόζα με τα περίεργα ρούχα, την παράξενη -σαν πουλιού- φωνή, και το χαμόγελο στα χείλη. Περπατούσε στους δρόμους και τραγουδούσε παλιά ρεμπέτικα - κάποτε κάποτε με τα ζίλια στα χέρια. Και πάντα, όταν πηγαίναμε να της πούμε τα κάλαντα, μας κερνούσε γλυκά και καραμέλες.
Γεννήθηκε Σάρα Σκιναζί. Ήταν παιδί μιας φτωχής εβραϊκής, σεφαραδίτικης οικογένειας της Πόλης που μετακινήθηκε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Θεσσαλονίκη και λίγο μετά στην Ξάνθη και την Κομοτηνή. Βγήκε στο τραγούδι γιατί, όπως έλεγε, ζήλεψε κάποιες Αρμένισσες χορεύτριες γειτονοπούλες της.
Η Ρόζα Εσκενάζυ έγινε η θρυλική γυναικεία φωνή των δίσκων, τραγουδώντας «μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα», δημοτικά και ρεμπέτικα.
Η μηχανή του λόγου 